Πάθος δεν είναι ο λόγος

 Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις κάτι να σε τραβά — μια ιδέα, μια τέχνη, μια ενασχόληση. Δεν είναι απλώς ενδιαφέρον· είναι κάτι βαθύτερο. Σαν να σε θυμάται κάτι που εσύ είχες ξεχάσει. Κι εκεί αρχίζει ο εσωτερικός θόρυβος: λόγια, σκέψεις, εξηγήσεις για το πόσο πολύ σου αρέσει, για το πόσο θέλεις να το κάνεις. Ίσως μιλήσεις γι’ αυτό σε φίλους, ίσως πείσεις τον εαυτό σου πως είναι το πεπρωμένο σου.

Αλλά η αλήθεια δεν φαίνεται σ’ αυτά. Η αλήθεια αρχίζει μόνον όταν σταματήσεις να μιλάς και ξεκινήσεις να πράττεις.

Αν κάτι το αγαπάς, δεν το φωνάζεις· το ζεις. Κάθε μέρα. Αθόρυβα. Δεν μετράς τον κόπο, δεν ρωτάς πόσο χρόνο θα χρειαστεί. Απλώς αφιερώνεσαι. Δεν σε νοιάζει αν θα σε καταλάβουν ή αν θα το αναγνωρίσουν οι άλλοι. Γιατί έχεις ήδη αναγνωρίσει εσύ, μέσα σου, ότι αυτό είναι κάτι αληθινό.

Ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλες διακηρύξεις. Χρειάζεται παραδείγματα. Και το παράδειγμα δεν είναι θεατρικό. Είναι ήσυχο, ουσιαστικό και σταθερό. Δεν ζητά επιβεβαίωση. Εργάζεται με επιμονή, με σεβασμό προς την ίδια του τη φλόγα.

Το πάθος, όταν είναι αυθεντικό, είναι πράξη. Όχι λόγος.

Και όταν το καταλάβεις αυτό — τότε αρχίζει η πραγματική σου πορεία.

Ίσως εκεί συναντήσεις την κούραση, τη μοναξιά, την αμφιβολία. Θα σε ρωτήσεις αν άξιζε. Θα περάσεις από στιγμές σιωπής, όπου τίποτα δεν φαίνεται να εξελίσσεται. Κι όμως, κάτι μέσα σου θα συνεχίζει — αθόρυβα, σταθερά. Όπως μεγαλώνει ένα δέντρο: ρίζες πρώτα, πριν απλώσει κλαδιά.

Γιατί το αληθινό πάθος δεν είναι ενθουσιασμός της στιγμής. Είναι δέσμευση. Είναι πίστη σε κάτι που δεν φαίνεται ακόμα, αλλά εσύ το νιώθεις υπόγεια, σαν υπόσχεση. Κι εκεί, στη βαθιά εκείνη πίστη, ωριμάζει ο χαρακτήρας. Διαμορφώνεται η ύπαρξη. Σμιλεύεται η ταυτότητα.

Η ελευθερία δεν είναι να κάνεις ό,τι σου αρέσει· είναι να μείνεις πιστός σ’ αυτό που αγαπάς, ακόμη κι όταν είναι δύσκολο. Και η αγάπη δεν είναι λέξη· είναι παρουσία. Είναι χρόνος. Είναι σιωπηρή επιμονή. Δεν διατυμπανίζεται, αλλά αποτυπώνεται — με έργο, με διάρκεια, με προσήλωση.

Όποιος πράττει, γίνεται.

Όποιος αρκείται στο να μιλά, χάνεται.

Και τελικά, δεν έχει σημασία πόσοι το άκουσαν, αλλά πόσο βαθιά το έζησες εσύ.

Ισαβέλλα Γαλαίου 

9/7/2025